Wakacje mijają mi zdecydowanie zbyt szybko, wiem każdy tak mówi. Czasem mnie to denerwuje we mnie , że ciągle nie mam czasu, że gonię i łapie chwile dla siebie. Dobrze, że są wakacje, czas na złapanie oddechu, na zwolnienie tempa i oderwanie głowy od gonitwy. W tym roku łapaliśmy oddech nad morzem, a dokładnie w Jantarze. Pojechaliśmy trochę powspominać ja tam jako dziecko jeździłam z rodzicami na wczasy a mój mąż jeździł tam na kolonie. Kiedy szukaliśmy spokojnej miejscowości od razu przyszedł na do głowy Jantar. Jechaliśmy z nadzieją, że zbyt wiele się tam nie zmieniło. Okazało się, że nie jest to juz to samo miejsce , które pamiętamy z dzieciństwa ale zakochaliśmy się w nim od pierwszego wejrzenia.
Kilka wejść na plażę, w tym jedno nasze ulubione. Z dala od sklepików, kawiarni. Droga najpierw prowadzi schodami , urokliwymi i wyciskające poty z osób ( takich jak ja :) ), które nie są sportowcami ani z zamiłowania ani z natury. Po pierwszym dniu było już zdecydowanie lepiej a Bob pokochał schody i robienie sobie na nich zdjęć.
Potem droga przez las z szumem morza i ptakami w tle, zapachem grzybów i choinek, piaszczystą drogą i jagodami ciągnącymi się sznurem. Droga spokojna i wolna od ludzi, których mijaliśmy tu rzadko.
Spokojna, bo po pierwsze wychodziliśmy na plażę o 8 rano po drugie większość ludzi korzystała z wejścia, do którego prowadziła asfaltowa droga. Sama droga była przyjemnością, a jeszcze kiedy weszliśmy na plażę i zobaczyliśmy, że prawie nikogo nie ma ehhh raj.
Oczywiście jest tu też plaża pełna ludzi i typowo nadmorskie atrakcje ale na plaży przy "naszym wejściu" było spokojnie. Sam Jantar jest niedużą miejscowością i nastawioną moim zdaniem na rodziny z dziećmi. Jest tu wiele atrakcji dla dzieci mini zoo, wioska indiańska, park owadów. Blisko stąd do Krynicy Morskiej z piękną latarnia
Molo i wieloma innymi atrakcjami.
Tęskniłam za morzem i dalej tęsknie. Szumi mi w myślach i dobrze, że chociaż zdjęcia mamy i marzenia o przyszłych wakacjach. Wiemy gdzie pojedziemy oczywiście do Jantaru. Nie sądziłam, że są jeszcze takie miejsca ale bardzo się cieszę, że są. Naładowałam akumulatory i liczę na to, że nadchodzący rok szkolny będzie łaskawy i na długo mi starczy tej energii.
I na koniec jeden z moich ulubionych wiersz Leopolda Staffa i kilka zdjęć "Wieści morza".
W dzień biały morze
śpiewa, szepce i szeleści,
Samemu sobie jeno gwarząc opowieści.
Kto się w nie wsłucha, słyszy w jego dziwnym
szumie
Dalekie, tajne głosy, których nie rozumie.
Ale po nocy ciemnej,
wśród pomrocznej głuszy
Morze prawi wybranym o swej wielkiej duszy.
I kto w swej piersi prawdom nieznanym nie przeczy,
Umiejąc słuchać głosów niewidzialnych rzeczy,
I samotnością łaskę swej jawie wysłuży,
Temu morze się zwierza, wieści, z duszy wróży,
Iż, utopiony sercem w
oszołomnej pieśni,
W zachwycie najpiękniejszą bezsenną noc prześni.
A gdy upojonemu wiedzą w morskim wietrze
Z oczarowań zawrotnych powieki świt przetrze,
Co złotą obietnicą
słońca się uśmiecha:
Ujrzy, jak łowiąc nocy pierzchającej echa
Wypływają z dniejących wód tajnej głębiny
W sen o pieśni Ariona wsłuchane delfiny.
POZDRAWIAM CIEPŁO i dziękuję za wszystkie miłe słowa w komentarzach i mailach po poprzednim poście :)
