242/2015

Cudowny dzień, cudowny weekend. Cudowny w swej zwykłości, spokoju i beztrosce. Ostatni dzień naszych wakacji, które dały nam sporą dawkę energii. Ciesze się tym spokojnym dniem, bo wiem, że już za parę dni łapać będę chwile.Dziś jej nie łapałam dziś się nią delektowałam. Dziękuję Boże, że dajesz mi takie dni. Wiem, że co by się nie działo mam to co najważniejsze.

Jak widać Bob pokochał fotografowanie. Dostał aparat i dziś nie wypuszczał go z rąk. Czemu mu się to podoba? - Mamo jak już będe duży będziesz to mogła pokazać mojej żonie i będziemy pamiętać, że kiedyś byłem mały :)

Będę pilnować Kochanie tych zdjęć i obiecuje pokazać Ci je za 20 lat.

78/2015

Jestem mamą od 4 lat to najpiękniejszy okres w moim życiu. Kiedy rano budzi mnie całus syna wiem, że co by nie było będzie dobrze. Macierzyństwo nauczyło mnie innego stosunku do życia i sprawiło, że jestem dorosła. Uwielbiam patrzeć jak Bob bawi się, 

lubię zapach jego włosów , 

lubię kiedy zasypiając głaszcze moją szyję, 

lubię kiedy śpiewa piosenki zmieniając słowa tak by pasowały do jego pomysłu, 

lubię kiedy rysuje obrazki, na nich zazwyczaj jest nasza rodzina tata największy i zawsze w okularach, on między nami z dużym uśmiechem i ja zwykle ozdobiona czerwoną kredką (mama ma przecież usta pomalowane, choć zwykle smaruje je bezbarwną ochronną pomadką na obrazkach Boba zawsze mam czerwone usta) ,

lubię kiedy przybiega do mnie rano gdy się maluje i prosi czy może mi pomalować usta, 

lubię kiedy przychodzi do mnie gdy zmywam i pyta czy może pomóc, po czym bierze do ręki ściereczkę i z wielkim rogalem na buzi wyciera garnek

lubię kiedy biegnie w książką i woła mamo poczytasz mi

lubię kiedy przychodzi do mnie ubrany w muchę, którą sam wygrzebał z szuflady, z tacą w ręce i pyta czy mam ochotę na kawę

lubię gdy o 20 zamiast położyć się spać pyta czy zrobię mu naleśniki

lubię gdy prosi czy pomogę mu sprzątać w pokoju i chcąc puścić oczko mruga obydwoma oczami

lubię kiedy podczas występów w przedszkolu mruga oczami i pokazuje kciuka 

lubię kiedy włącza muzykę i zaczyna tańczyć po całym pokoju

lubię kiedy woła mnie w nocy, przytula sie do mnie i mówi dobrze, że jesteś

lubię kiedy wraca późno do domu rozbierając buty mówi nie ma jak w domu 

lubię kiedy czyta bajki swojemu Puchatkowi

lubię kiedy pisze do mnie list, a potem denerwuje się , że źle je odczytałam

lubię kiedy idzie do przedszkola i nazywa spotkane po drodze ptaki

lubię kiedy siedzi razem ze swoim tatą układa klocki lego i sa wtedy tacy do siebie podobni

lubię kiedy mamy jakieś ważne wyjście a on sięga do szafki i pryska się perfumami taty

lubię kiedy mówi, że nigdy nie dorośnie i zawsze będzie ze mną

lubię kiedy zamykając oczy ze zmęczenie próbuje mnie przekonać, że on wcale nie jest śpiący

lubię kiedy przegrywając ze mną w memory mówi no trudno wygrałaś ale jestem z Ciebie dumny

lubię kiedy nagle przerywa zabawę by powiedzieć: mamo poczułem do Ciebie miłość  i musiałem Cię przytulić

lubię kiedy zakrada się do kuchni by wykraść z lodówki jakiś przysmak 

lubię kiedy jest po prostu, kiedy mamy czas dla siebie. 

Lubię być mamą.

74/2015

Czasem moje myśli biegną w złą stronę , czasem myślę o rzeczach, które napełniają mnie strachem, obawą, lękiem. Nie chce ale moje myśli biegną same i zatrzymać się ich nie da. Dziś znów się zagalopowały i zostawiły mnie w dziwnym nastroju. Zastanawiam się czy wykorzystuje życie w sposób odpowiedni, czy nie trwonię czasu na pierdoły?  Kurcze, czasem tyle chcę a niewiele robię, czasem mam takie plany a kończą się zanim jeszcze zaczną. Od kiedy przeczytałam zdanie : Jeśli jutro się nie obudzisz , czy będziesz dumny z tego co zrobiłeś? czuje silną potrzebę cieszenie się każdą chwilą . Nie chce trwonić czasu, nie zamierzam się zadręczać ale doceniać to każdy moment. Brzmi banalnie, może, ale musiałam to zapisać, bo jak za jakiś czas zapędzę się w codzienności będę miała do czego wrócić. Każdy dzień niesie coś dobrego tylko trzeba odpowiednio nie niego spojrzeć. Dziś obudził nas prze 6 rano domofon , sąsiadka zobaczyła palący się śmietnik, płomienie buchały wysoko, a nasz samochód stał tuż obok. Można powiedzieć, źle zaczęty dzień ale dzięki życzliwym sąsiadom, którzy nas obudzili nic się nie stało.  To nie jedyna fajna rzeczą choć ta najbardziej spektakularna. Warto pamiętać takie momentu więc chcę pamiętać, że udało nam się zjeść wspólnie śniadanie, a to udaje się nam rzadko, bo poranki bywają zabiegane.

Słoneczne popołudnie upłynęło nam na zabawie, grach i po prostu na byciu razem. 

Niby nic , bo przecież codziennie spędzamy razem czas. Tylko dziś oddałam się tym zajęciom bez reszty, zapomniałam o tym, że jutro będzie poniedziałek, a z nim praca i troski różne. Dziś nie przejmowałam się tym, by nie nachlapać przy malowaniu. Dziś zmywanie naczyń, którego nienawidzę było jakby trochę mniej męczące. Dziś nie zapomniałam o telefonie do ważnej osoby. Dziś Bob pierwszy raz odkąd jest dużym chłopcem i chce zasypiać sam poprosił żebym położyła się z nim, a wraz z zapachem Bobowych włosów powróciły najmilsze wspomnienia. Dziś było jakieś wyjątkowe choć zwyczajne. 

02/2015

Nowy Rok przyszedł niezwykle szybko. Jeszcze w domu pachnie świętami, pierniki jeszcze nie zjedzone, choinka błyszczy , a wieczorami słuchamy bajek o Mikołaju i aniołkach.

Dni wolne od pracy i przedszkola spędzamy leniwie i wcale się tego nie wstydzimy.  Zwolniliśmy i dobrze nam z tym. Mamy czas który możemy z radością trwonić na gry, czytanie bajek, rysowanie i całe mnóstwo fajnych rzeczy.

Nowy Rok rozpoczęliśmy zabawami i tańcami. Bob wyczekiwał sylwestra od dawna i cieszył się, że jak Franklin z jego książeczki będzie mógł nie spać całą noc.Pierwszy raz wytrwał bez problemu do północy, obserwował sztuczne ognie migoczące za oknem i popijał szampana dla dzieci ciesząc się, że jest już dorosły. A przecież dopiero co był sylwester, który spędziłam z Bobem w brzuchu zastanawiając się kiedy go wreszcie zobaczę. Czas biegnie nieubłaganie szybko ale niesamowitą radość sprawia mi patrzenie jak zmieniamy się i dojrzewamy do coraz to nowych wyzwań.

Co nowego przyniesie nam ten rok? Tyle planów, tyle marzeń, tyle pomysłów czy uda się spełnić choć część. Mam w sercu kilka pragnień ale dwa z nich ostatnio często zaprzątają mi myśli. Tak bardzo chciałabym by ten rok przyniósł ich spełnienie. Może brzmi to zbyt ckliwie, może ktoś pomyśli, że jestem infantylna ale gdzieś w środku czuję potrzebę powiedzenia o tym. Może za miesiąc lub dwa kiedy dążenie do spełnienia tych pragnień będzie mi doskwierało przeczytam to co dziś napisałam i dzięki temu będę miała odwagę iść dalej.

Mam też przyziemne postanowienia. Najważniejsze z nich to dostrzeganie każdego dnia tego co dobre, chwila refleksji nad każdym dniem tak by nic nie umknęło zabieganym myślą. Dziś był cudowny dzień: pospaliśmy do 9, śpiewaliśmy na całe gardło z Misiem i Margolcią, tańczyliśmy boso , zajadaliśmy sie pomidorówką z makaronem dinozaurowym i babcinymi naleśnikami z białym serem. Dostałam cudowny, spokojny, wspólny dzień.

do siego roku !!!

...

Myślałam, że już nie uda mi się wrócić do blogowania, coś się we mnie zablokowało i wołami nie dało by sie mnie tu zaciągnąć. Odpoczęłam, przemyślałam, usłyszałam - stara baba a bawi się w blogowanie, dobrze, że zmądrzałaś. Jedno głupie zadanie, a coś pękło. Poczułam nagłą chęć powrotu i będę ja, stara baba bawić się w blogowanie, bo w sumie czemu nie. Lubie kolorowe skarpety, lubię książki dla dzieci i uwielbiam moje kolorowe zegarki, najlepiej każdego dnia inny więc chyba i na bloga mogę sobie pozwolić ;) Jak myślicie?   Mam nadzieje, że wystarczy mi zapału na dłużej. To tyle tytułem wstępu, przejdźmy do konkretów, no może konkrety to za dużo powiedziane w tym przypadku ;)

Czas czekania na Święta Bożego Narodzenia to jeden z moich ulubionych okresów. Uwielbiam to czekanie i wszystkie miłe czynności wykonywane w Adwencie. Lubię nastrojowe, długie wieczory z książką, pod kocem, z blaskiem świec. Choć na takie wieczory nie mogę sobie pozwolić zbyt często, choć głowę mam pełną i czasem ciężko o dystans, cieszę się takimi spokojnymi wieczorami.

Leżałam dziś obok mojego Boba, wymyślając kolejną przygodę Tośka ( naszego zmyślonego bohatera) Bob z niezwykłym jak na niego spokojem powiedział : fajnie mamo, że masz czas wymyślać mi bajki musisz mnie bardzo kochać. On zasnął , a ja siedzę z takim szczęściem w środku, bo kurcze mój prawie czterolatek chyba już rozumie, że miłość to czas okazany drugiemu człowiekowi. Te chwilę właśnie dziś chcę zapamiętać.

Nasz Jantar

Wakacje mijają mi zdecydowanie zbyt szybko, wiem każdy tak mówi. Czasem mnie to denerwuje we mnie , że ciągle nie mam czasu, że gonię i łapie chwile dla siebie. Dobrze, że są wakacje, czas na złapanie oddechu, na zwolnienie tempa i oderwanie głowy od gonitwy. W tym roku łapaliśmy oddech nad morzem, a dokładnie w Jantarze. Pojechaliśmy trochę powspominać ja tam jako dziecko jeździłam z rodzicami na wczasy a mój mąż jeździł tam na kolonie. Kiedy szukaliśmy spokojnej miejscowości od razu przyszedł na do głowy Jantar. Jechaliśmy z nadzieją, że zbyt wiele się tam nie zmieniło. Okazało się, że nie jest  to juz to samo miejsce , które pamiętamy z dzieciństwa ale zakochaliśmy się w nim od pierwszego wejrzenia.

Kilka wejść na plażę, w tym jedno nasze ulubione. Z dala od sklepików, kawiarni. Droga najpierw prowadzi schodami , urokliwymi i wyciskające poty z osób ( takich jak ja :) ), które nie są sportowcami ani z zamiłowania ani z natury. Po pierwszym dniu było już zdecydowanie lepiej a Bob pokochał schody i robienie sobie na nich zdjęć.

Potem droga przez las z szumem morza i ptakami w tle, zapachem grzybów i choinek, piaszczystą drogą i jagodami ciągnącymi się sznurem. Droga spokojna i wolna od ludzi, których mijaliśmy tu rzadko.

Spokojna, bo po pierwsze wychodziliśmy na plażę o 8 rano po drugie większość ludzi korzystała z wejścia, do którego prowadziła asfaltowa droga. Sama droga była przyjemnością, a jeszcze kiedy weszliśmy na plażę  i zobaczyliśmy, że prawie nikogo nie ma ehhh raj. 

Oczywiście jest tu też plaża pełna ludzi i typowo nadmorskie atrakcje ale na plaży przy "naszym wejściu" było spokojnie. Sam Jantar jest niedużą miejscowością i nastawioną moim zdaniem na rodziny z dziećmi. Jest tu wiele atrakcji dla dzieci mini zoo, wioska indiańska, park owadów. Blisko stąd do Krynicy Morskiej z piękną latarnia 

Molo i wieloma innymi atrakcjami. 

Tęskniłam za morzem i dalej tęsknie. Szumi mi w myślach i dobrze, że chociaż zdjęcia mamy i marzenia o przyszłych wakacjach. Wiemy gdzie pojedziemy oczywiście do Jantaru. Nie sądziłam, że są jeszcze takie miejsca ale bardzo się cieszę, że są. Naładowałam akumulatory i liczę na to, że nadchodzący rok szkolny będzie łaskawy i na długo mi starczy tej energii.

I na koniec jeden z moich ulubionych wiersz Leopolda Staffa i kilka zdjęć "Wieści morza".

W dzień biały morze śpiewa, szepce i szeleści, 
Samemu sobie jeno gwarząc opowieści. 
Kto się w nie wsłucha, słyszy w jego dziwnym szumie 
Dalekie, tajne głosy, których nie rozumie. 

Ale po nocy ciemnej, wśród pomrocznej głuszy 
Morze prawi wybranym o swej wielkiej duszy. 
I kto w swej piersi prawdom nieznanym nie przeczy, 
Umiejąc słuchać głosów niewidzialnych rzeczy, 
I samotnością łaskę swej jawie wysłuży, 
Temu morze się zwierza, wieści, z duszy wróży, 

Iż, utopiony sercem w oszołomnej pieśni, 
W zachwycie najpiękniejszą bezsenną noc prześni. 
A gdy upojonemu wiedzą w morskim wietrze 
Z oczarowań zawrotnych powieki świt przetrze,

Co złotą obietnicą słońca się uśmiecha: 
Ujrzy, jak łowiąc nocy pierzchającej echa 
Wypływają z dniejących wód tajnej głębiny 
W sen o pieśni Ariona wsłuchane delfiny.  

POZDRAWIAM CIEPŁO i dziękuję za wszystkie miłe słowa w komentarzach i mailach po poprzednim poście :)

...

wracam ... zagoniona, niepewna ale stęskniona. Jakaś cząstka mnie pcha mnie ku temu skrawkowi internetu, który sobie zagospodarowałam. Czytam wpisy sprzed kilku lat i uśmiecham się do siebie. Fajnie poczytać i zobaczyć jak wiele a jednocześnie niewiele się zmieniło. Jestem więc i spróbuje być.